Zaburzenia emocjonalne – depresja i podobne.

Zaburzenia emocjonalne to obszerne pojęcie zawierające przeróżnego rodzaju zakłócenia postępowania, sposobu myślenia oraz nastroju człowieka.

CiekawostkiZdrowie

Profil psychologiczny zabójcy

3.7/5 - (3 votes)

Chociaż morderstwo jest okropną zbrodnią, nie jest to jednak najczęstsze przestępstwo. Przestępstwa związane z nieruchomościami i narkotykami znajdują się na szczycie listy. Tak czy inaczej, ludzie są zafascynowani mordercami i koncepcją zabijania. Co powoduje, że ludzie popełniają takie okrucieństwo? Rzućmy okiem na psychologiczny profil zabójcy.

(…) gdy zasnęła, o piątej nad ranem, Kemper wziął z kuchni młotek z pazurem i wszedł do jej sypialni. Ze znaczną siłą walnął młotkiem w jej prawą skroń, a następnie scyzorykiem poderżnął gardło. Wciąż jeszcze tryskała krew, gdy zdecydował się odciąć głowę. Krtań, usuniętą kolejnym cięciem, wyrzucił do młynka do mielenia odpadów w kuchennym zlewie. Kiedy okazało się, że młynek nie jest w stanie strawić krtani i wyrzuca ją z powrotem, Kemper uznał to za akt sprawiedliwości. Nadal nieusatysfakcjonowany zgwałcił bezgłowe ciało swojej matki, głowę zaś ustawił na kominku i użył jako tarczy do gry w rzutki… – fragment z książki Urszuli Szczęch – Seryjni mordercy. Suma wszystkich lęków

Czy morderstwo to to samo, co zabójstwo?

Zabójstwo należy do najcięższych przestępstw, gdyż godzi w największą wartość człowieka – jego życie.  Zabójstwo to przestępstwo umyślne, którego skutkiem (materialnym) jest śmierć człowieka. Dokonane jest z chwilą nastąpienia tego skutku.  Śmierć to nieodwracalne ustanie czynności mózgu, samodzielnych czynności krążenia oraz oddychania i stan tak określony jest terminem śmierci biologicznej.

Najczęściej seryjni zabójcy odpowiadają przed polskim wymiarem sprawiedliwości za czyny z art. 148 § 2 pkt 1–3, czyli za zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem, w związku ze zgwałceniem i w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie.

Każda zbrodnia zabójstwa jest czynem okrutnym, toteż kwalifikacja szczególnego okrucieństwa może uzasadniać bestialski sposób jej popełnienia, zadawanie ofierze dodatkowych cierpień. Znęcanie się, torturowanie, zabijanie w sposób powolny, aby ofiara umierała długo, w cierpieniach. Należy dodać, że o szczególnym okrucieństwie mogą też przesądzać cechy ofiary, np. gdy zabójstwo popełniono na małym dziecku lub kobiecie ciężarnej.

 

Seryjne zabójstwo jest popełniane w wyniku patologii charakteru, np. dla patologicznej żądzy zupełnego panowania nad ofiarą. Odróżnia to seryjnych morderców od zabójców na zlecenie, którzy zabijają w celu osiągnięcia korzyści majątkowych albo od terrorystów, którymi kierują motywy polityczne lub ideologiczne. Książka jest próbą odpowiedzi na wiele pytań pojawiających się podczas analizy tego zagadnienia. Książka jest próbą odpowiedzi na pytania:

  • Dlaczego człowiek seryjnie morduje?
  • Czy rodzi się z „genem zabijania”?
  • A może jest to choroba i da się ją wyleczyć?
  • Czy w pewnych okolicznościach sam stałbyś się seryjnym zabójcą?
  • Czy z zimną krwią mógłbyś zabić sprawcę swojego koszmaru, potwora, który
    odebrał Ci wszystko co sprawiało, że chciałeś żyć?
  • Czy pozwoliłbyś, aby obudziłyby się w Tobie demony, gdyby gorycz, ból, rozpacz i
    przeżywana trauma odbierała Ci rozum i rozsądek?

Istnieją cztery okoliczności, które mogą zmienić zabójstwo w morderstwo:

  • Premedytacja. Sprawca stwarza sytuację, w której wyraża on wyższość nad ofiarą, co uniemożliwia ofierze obronę.
  • Zabijanie za nagrodę, zapłatę lub obietnicę.
  • Ekstremalne okrucieństwo. Powodując więcej bólu niż to konieczne, aby odebrać komuś życie. Na przykład dźgając kogoś w strategiczne miejsca, aby cierpiał bardziej i umierał powoli.
  • Zabijanie, aby uniknąć przyłapania. Na przykład ktoś seksualnie atakuje ofiarę, a następnie zabija ją, aby zatuszować swoje ślady.

Zapoznaj się również z wieloma przykładowymi historiami zamieszczonymi w książkach: Historie kryminalne. Wiek XIX – Część 1 oraz Historie kryminalne i obyczajowe. Wiek XIX. cz. II. Publikacja wywołuje u czytelnika emocje, jednocześnie dając wiedzę o obyczajach w dawnych czasach, o metodach stosowanych w śledztwach sądowych i o prawodawstwie w XIX wieku.



Czy musisz być psychopatą, aby popełnić morderstwo?

Czy psychopatyczni przestępcy urodzili się genetycznie naznaczeni? Czy rodzeństwo psychopaty też będzie miało takie skłonności? Wielu rodziców dzieci, które wyrosły na brutalnych przestępców, twierdzi, że reszta potomstwa nie miała skłonności do przemocy ani psychopatii. Prowadzono badania, które wykazały, że u podstaw agresywności i zbrodniczości tkwi czynnik genetyczny. Udowodniono również, że w sposób biologiczny, naturalny zostaliśmy wyposażeni w struktury mózgowe, które służą aktom agresywnym oraz odczuciom złości i nienawiści. Ośrodki te oczywiście są częściowo podległe naszej woli. Z drugiej strony zmiany neurochemiczne i hormonalne wpływają na ich pobudliwość w sposób przez nas niekontrolowany i mogą nawet, wbrew naszym intencjom, doprowadzić do przesadnej agresywności. Zamiast więc zamykać oczy na istnienie już od urodzenia tendencji agresywnych, należałoby poznać bliżej ich mechanizmy, aby tym pewniej znaleźć środki na „oswojenie naszej natury”.

Psychopatyczny, seryjny morderca uważa, że jest kimś lepszym, że stoi ponad dobrem i złem. Wielu okrutnych morderców mówiło, że w trakcie popełniania zbrodni czuli się „bogami”, ekscytowało ich to, że mają cudze życie w swoich rękach. Z drugiej strony psychopaci odczuwają pewne wybrakowanie w sobie, jakby mieli pewnego rodzaju dziurę w mózgu, jakąś pustkę wewnątrz. Ten ich „obrazowy” opis jest bardzo trafny. Przyczyną psychopatii jest bowiem „wadliwy mózg”, pewne nieprawidłowości neurologiczne, głównie w obrębie płata czołowego. Obszar ten jest również powiązany z warunkowaniem strachu, stąd ich „nieustraszoność” i deficyt lęku.

Niewłaściwa budowa czy aktywność chemiczna w tym obszarze mózgu może być spowodowana nienormalnym rozrostem, chorobą mózgu albo urazem. Teoria ta była poparta wieloma badaniami z wykorzystaniem pozytronowej tomografii emisyjnej (PET), która wyraźnie pokazuje metaboliczną aktywność neuronów w mózgu. Jest to także zgodne z tym, co można odnaleźć w biografiach wielu „sławnych” psychopatów.

Profil zabójcy: mordercy płci męskiej i żeńskiej

Modus operandi jest to szczególny, charakterystyczny i z reguły powtarzalny sposób zachowania się sprawcy, w którym odbijają się indywidualne cechy, właściwości i możliwości człowieka, który ten sposób stosuje

Ze względu na rolę, jaką kobiety odgrywają w społeczeństwie, metody, których używają do zabijania, różnią się zasadniczo od tych, które używają mężczyźni. Kobiety częściej używają do zabijania trucizny. Mężczyźni natomiast stosują bardziej agresywne metody. Jeśli chodzi o motywację, kobiety często popełniają morderstwa w celu uzyskania pewnych korzyści w zamian (niekoniecznie materialnych). Mężczyźni natomiast są motywowani seksem lub chęcią kontroli.

„Analizując modus operandi danego czynu przestępnego, należy brać pod uwagę sumę wszystkich czynników i rozpatrywać je jak najbardziej obiektywnie. Jednak wyraźnie należy wskazać zespolenie wszelkich elementów modus operandi wraz z czynnikami je determinującymi i sporządzanie na tej podstawie profili sprawców przestępstw, które mogą w jasny i klarowny sposób pomóc w ustaleniu sprawcy, wręcz stać się dowodem. Oczywiste jest, że nie ma dwóch identycznych zachowań ludzkich, jednak wiele z nich wynika np. z podobnych motywów”.  – czytamy w książce Urszuli Szczęch.

Analizując sposób postępowania sprawcy, można uzyskać informacje, które ułatwiają jego dalsze poszukiwania i schwytanie. Bazujemy tu na skłonności ludzkiej do tzw. perseweracji (łac. powtarzanie), czyli tendencji do wykonywania takich samych czynności powtarzaną metodą. Wiadomo też, iż powtarzając dostatecznie długo pewne czynności, dochodzimy do pewnego stopnia ich zrutynizowania.

Niektóre dodatkowe cechy morderców

Jak widzieliście, większość morderców potrzebuje planu. Wydaje się, że brakuje im również empatii . Aby zbliżyć się do swoich ofiar, uciekają się do perswazji, uwodzenia itp.

Należy pamiętać, że nie jest to nauka ścisła. Przestępstwo jest podatne na wpływy i tylko ludzie, którzy się w to angażują i mogą dokładnie powiedzieć, dlaczego to zrobili. Wszystko, co możemy zrobić, to stworzyć przybliżony profil zabójcy, który pomoże nam zrozumieć powody ich działań.

Kuba Rozpruwacz, Ted Bundy, wampir z Bytowa – co łączy te postaci? Każdy z nich był seryjnym mordercą. Jakie były motywy ich zbrodni? Co siedziało w głowie tych mężczyzn w trakcie popełniania tak okrutnego czynu? Czy przyczyna tkwi w chorobie psychicznej, czy może był to akt wykonywany w pełni świadomie?

Problem seryjnych zabójców istnieje od zawsze i budzi wiele pytań. Kontrowersyjną kwestią jest też system kar – są zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy skazywania na śmierć.  „Seryjni mordercy.  Suma wszystkich lęków” stara się odpowiedzieć na część tych pytań, jednak w trakcie wywodu rodzą się kolejne.

Autorka zarysowuje możliwe profile złoczyńców, bazuje na rzetelnych przykładach, bada przyczyny zjawiska na podstawie wywiady. Jej rozległa wiedza z zakresu prawa i kryminalistyki sprawia, że poruszane zagadnienia są doskonale opracowane pod kątem merytorycznym, a styl pisania sprawia, że czytelnik, niezależnie od grupy wiekowej, nie będzie w stanie oderwać się od lektury.




Comment here