Różnice pomiędzy osobowością, temperamentem i charakterem http://zaburzeniaemocjonalne.pl/roznice-miedzy-osobowoscia-temperamentem-i-charakterem/

Istnieje 10 specyficznych rodzajów zaburzeń osobowości. Zaburzenia osobowości to długoterminowe wzorce zachowań i wewnętrznych doświadczeń, które znacznie różnią się od oczekiwań. Schemat doświadczeń i zachowań rozpoczyna się w późnym okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości i powoduje stres lub problemy w funkcjonowaniu. Bez leczenia zaburzenia osobowości mogą być długotrwałe. Zaburzenia osobowości dotyczą co najmniej dwóch z tych obszarów:

• Sposób myślenia o sobie i innych
• Sposób reagowania emocjonalnie
• Sposób nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi
• Sposób kontrolowania własnego zachowania

Rodzaje zaburzeń osobowości – Sprawdź

Antyspołeczne zaburzenie osobowości: wzór lekceważenia lub naruszania praw innych osób. Osoba z antyspołecznym zaburzeniem osobowości może nie spełniać norm społecznych, może wielokrotnie kłamać lub oszukiwać innych lub działać impulsywnie.

Osobowość lękliwa (unikająca): wzorzec skrajnej nieśmiałości, poczucia nieadekwatności i skrajnej wrażliwości na krytykę. Ludzie z osobowością lękliwą mogą nie chcieć angażować się z ludźmi, chyba że są pewni, że będą lubiani, będą zaabsorbowani krytyką lub odrzuceniem, lub mogą uważać się za niewystarczających lub społecznie nieudolnych.

Zaburzenia osobowości z pogranicza: wzór niestabilności w relacjach osobistych, intensywne emocje, słaby obraz siebie i impulsywność. Osoba z zaburzeniami osobowości typu borderline może bardzo się starać, aby uniknąć porzucenia, powtarzać próby samobójcze, wykazywać nieodpowiedni intensywny gniew lub mieć ciągłe poczucie pustki.

Osobowość zależna: wzorzec potrzeby opieki oraz uległości i przywiązania. Osoby z osobowością zależną mogą mieć trudności z podejmowaniem codziennych decyzji bez uspokojenia ze strony innych lub mogą czuć się nieswojo lub bezradnie, gdy są sami, z obawy przed niemożnością samodzielnego dbania o siebie.

Histrioniczne zaburzenie osobowości: wzorzec nadmiernych emocji i poszukiwania uwagi. Ludzie z histrionicznym zaburzeniem osobowości mogą czuć się niekomfortowo, gdy nie są w centrum uwagi, mogą wykorzystywać wygląd fizyczny, aby zwrócić na siebie uwagę lub mieć gwałtownie zmieniające się lub wyolbrzymione emocje.

Narcystyczne zaburzenie osobowości: wzorzec potrzeby podziwu i braku empatii dla innych. Osoba z narcystycznym zaburzeniem osobowości może mieć imponujące poczucie własnej wartości, poczucie uprawnień, wykorzystywać innych lub wykazywać brak empatii.

Obsesyjno-kompulsyjne zaburzenie osobowości: wzorzec zaabsorbowania porządkiem, perfekcją i kontrolą. Osoba z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym może być nadmiernie skoncentrowana na szczegółach lub harmonogramach, może nadmiernie pracować, nie dając sobie możliwości na spędzanie czasu wolnego lub przyjaciół, lub może być nieelastyczna w swojej moralności i wartościach.

Paranoiczne zaburzenie osobowości: schemat podejrzliwości wobec innych i postrzegania ich jako niegodnych zaufania lub złośliwych. Ludzie z paranoicznym zaburzeniem osobowości często zakładają, że ludzie skrzywdzą ich lub oszukają, dlatego też nie czują potrzeby zwierzania się innym lub nie wchodzą z innymi w bliższe kontakty.

Schizoidalne zaburzenie osobowości: oderwanie się od relacji społecznych i wyrażanie niewielkich emocji. Osoba ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości zazwyczaj nie szuka bliskich związków, decyduje się być sama i wydaje się, że nie zależy jej na pochwałach ani krytyce ze strony innych.

Schizotypowe zaburzenie osobowości: wzorzec bycia bardzo niekomfortowym w bliskich związkach, przejawia zniekształcone myślenie i ekscentryczne zachowania. Osoba ze schizotypowym zaburzeniem osobowości może mieć dziwne przekonania, zachowanie lub mowę lub może przejawiać nadmierny niepokój społeczny.

Rozpoznanie zaburzenia osobowości wymaga specjalisty ds. zdrowia psychicznego, który analizuje długoterminowe wzorce funkcjonowania i objawy. Diagnoza jest zwykle dokonywana u osób w wieku 18 lat lub starszych. U osób poniżej 18 roku życia zwykle nie zdiagnozowano zaburzeń osobowości, ponieważ ich osobowości wciąż się rozwijają. Niektóre osoby z zaburzeniami osobowości mogą nie rozpoznać problemu. Ponadto ludzie mogą mieć więcej niż jedno zaburzenie osobowości.

Szacuje się, że 9% dorosłych w USA ma co najmniej jedno zaburzenie osobowości.

Leczenie

Niektóre rodzaje psychoterapii są skuteczne w leczeniu zaburzeń osobowości. Podczas psychoterapii jednostka może uzyskać wgląd i wiedzę na temat zaburzenia i tego, co przyczynia się do objawów, a także mówić o myślach, uczuciach i zachowaniach. Psychoterapia może pomóc człowiekowi zrozumieć wpływ jego zachowania na innych oraz nauczyć się radzić sobie z objawami i radzić sobie z nimi oraz ograniczać zachowania powodujące problemy z funkcjonowaniem i relacjami. Rodzaj leczenia będzie zależeć od konkretnego zaburzenia osobowości, jego rozmiaru i okoliczności danej osoby.

Powszechnie stosowane rodzaje psychoterapii obejmują:

• Terapia psychoanalityczna / psychodynamiczna
• Dialektyczna terapia behawioralna
• Terapia poznawczo-behawioralna
• Terapia grupowa
• Psychoedukacja (uczenie jednostki i członków rodziny o chorobie, leczeniu i sposobach radzenia sobie)

Nie ma leków specjalnie do leczenia zaburzeń osobowości. Jednak leki przeciwdepresyjne, przeciwlękowe lub stabilizujące nastrój, mogą być pomocne w leczeniu niektórych objawów zaburzeń osobowości. Cięższe lub długotrwałe objawy mogą wymagać podejścia zespołowego z udziałem lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, psychiatry, psychologa, pracownika opieki społecznej i członków rodziny.

Oprócz aktywnego uczestnictwa w planie leczenia, niektóre strategie samoopieki i radzenia sobie mogą być pomocne dla osób z zaburzeniami osobowości.

Członkowie rodziny mogą odgrywać ważną rolę w procesie powrotu do zdrowia. Jednak posiadanie członka rodziny z zaburzeniem osobowości może być również stresujące. Członkowie rodziny mogą skorzystać na rozmowie z lekarzem zdrowia psychicznego, który może pomóc w radzeniu sobie z trudnościami jakie mogą z tego wynikać.

Sprawdź książki psychologiczne, które poszerzą Twoją optykę na świat i sprawią, że lepiej zrozumiesz nie tylko drugiego człowieka, ale i rzeczywistość, w jakiej się znalazł.

https://tylkorelaks.pl/45-psychologia

Artykuł Co to są zaburzenia osobowości? pochodzi z serwisu Zaburzenia emocjonalne - depresja i podobne..

Abyś mógł prawidłowo używać terminów „osobowość”, „temperament” i „charakter”, postaramy się po prostu doprecyzować te trzy terminy. Ale zanim zaczniemy przyglądać się ich różnicom, musisz pamiętać, że temperament i charakter są częściami osobowości, co oznacza, że ​​oba są jej podstawowymi częściami.

Osobowość, temperament i charakter to pojęcia używane w psychologii do opisania \ różnych sposobów odczuwania i myślenia.

Temperament: podstawa

Temperament jest naturalną częścią twojej osobowości, która wywodzi się z twoich genów. I dlatego charakteryzowana jest jako biologiczna i instynktowna część osobowości. W rzeczywistości jest to część twojej osobowości, która zawsze pojawia się pierwsza.

Możesz również zaobserwować różne temperamenty u niemowląt. Na przykład niektóre dzieci częściej wykazują pozytywne a inne negatywne emocje. Niektóre dzieci częściej mają dobry nastrój lub popadają w złe nastroje. Pod względem behawioralnym nazywamy te dzieci albo „łatwiejszymi” lub „trudniejszymi”.

Ponieważ ma podłoże genetyczne i pochodzi za zwyczaj od odziedziczonych cech, temperament jest trudny do modyfikacji, manipulacji lub zmiany. W ten czy inny sposób ta tendencja do pewnych zachowań zawsze będzie istnieć. Ale to nie znaczy, że nie możesz starać się powstrzymywać pewne zachowania lub motywować się do zmiany.

Hipokrates i Galen: humory

Hipokrates był starożytnym greckim lekarzem. Jego teoria 4 humorów była jedną z pierwszych, które próbowały wyjaśnić ideę temperamentu. Myślał on, że osobowość człowieka i jego zdrowie zależą od równowagi między 4 różnymi substancjami: żółcią żółtą, czarną żółcią, flegmą i krwią. Nazywał je wesołymi humorami.

Wieki później Galen z Pergamon, doszedł do wniosku, że przewaga jednego z soków w organizmie związana jest z określonymi cechami zachowania. Wyodrębnił on następujące rodzaje temperamentu:

• sangwinik (łac. sanguis – krew),
• choleryk (gr. chole – żółć),
• melancholik (gr. mélanos – czarny + chole – żółć),
• flegmatyk (gr. phlegma – flegma).

Charakter: odzwierciedlenie twoich doświadczeń

Jest to aspekt osobowości, który obejmuje temperament (odziedziczone cechy) oraz poznane przez ciebie nawyki społeczne i edukacyjne. Oznacza to, że jest zarówno naturalnym składnikiem osobowości, jak i tym, którego się uczysz.

Postać jest częścią ciebie, która pochodzi z twojego wnątrza.

To także wynik doświadczeń i interakcji społecznych w twoim życiu. Sprawia to, że ​​te nawyki mają wpływ na twój temperament i biologiczne predyspozycje. Nawyki również dostosowują te predyspozycje i szlifują je, kształtując twoją osobowość. Właśnie dlatego korzenie postaci są związane z kulturą.

Charakter nie jest tak stabilny jak temperament. Ponieważ nie jest genetyczny, nie pojawia się w pełni we wczesnych stadiach rozwoju. W rzeczywistości przechodzi przez różne etapy i przybiera pełną formę w okresie dojrzewania. Dlatego też możesz go stale modyfikować, wprowadzić zmiany, na przykład poprzez edukację społeczną. Obecnie ludzie mają tendencję do mieszania tego terminu z osobowością, więc ludzie często używają ich w ten sam sposób.

Osobowość: biologia i środowisko

Osobowość wynika z sumowania charakteru (temperament i wyuczone nawyki) i zachowania. Oznacza to, że obejmuje obie te rzeczy jednocześnie. To połączenie ułatwia także rozróżnienie różnic między osobowością, temperamentem i charakterem.

Dlatego nie można po prostu patrzeć na to jako na produkt dziedziczenia genetycznego. Jest to również efekt wpływów wirujących wokół człowieka. Osobowość jest czymś, co wyróżnia jednostki, co oznacza, że ​​jest charakterystyczna dla każdej osoby. Według wielu badań jest stabilny w czasie i w różnych sytuacjach.

Definiowanie osobowości

W psychologii osobowość to grupa emocji, spostrzeżeń i działań, które tworzą wzorce zachowań danej osoby. To sposób, w jaki się czujesz, myślisz lub działasz. Jest to grupa procesów, które współdziałają ze sobą, regulują się i kształtują dynamiczny system. Dwie obecnie najczęściej stosowane i akceptowane definicje w psychologii to:

• „Osobowość to całkowita suma wzorców zachowań organizmu (obecnych lub potencjalnych) określonych przez genetykę i środowisko.” Hans Eysenck (1947).
• „Osobowość to typowe wzorce zachowań (w tym emocje i myśli), które charakteryzują przystosowanie się człowieka do wydarzeń życiowych.” Walter Mischel (1976).

Ale nie ma jednej, jasnej definicji tego, czym jest osobowość. A to dlatego, że jest to złożony system i jest tyle definicji, ile jest teoretyków i trendów. Każda filozofia lub teoria ma swoją wizję i koncepcję, i zawsze są one podobne, ale także nieco inne. Jednak wszystkie mają jedną wspólną cechę: uważają, że u każdego istnieje określony wzorzec, który prowadzi ludzi do podobnych zachowań w podobnych sytuacjach. Oczywiście istnieje wiele zmiennych, które wchodzą w ten wzór i kształtują go.

Zmienne te otrzymują różne nazwy w zależności od trendu: charakterystyka, materia, części, cechy… Najważniejsze jest to, że bogactwo psychologii osobowości pochodzi z wszystkich tych wkładów, teorii i badań. Osobowość, temperament i charakter to różne pojęcia. Ale w tej różnicy można znaleźć część wspólną ich wartości. W końcu mogą pomóc ci zrozumieć twoje zachowanie i możesz je wykorzystać, aby spróbować je przewidzieć.

Artykuł Różnice między osobowością, temperamentem i charakterem pochodzi z serwisu Zaburzenia emocjonalne - depresja i podobne..