Zaburzenie emocjonalne u dzieci

Faktem jest, że wiele zaburzeń psychicznych ma swoje początki w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania, ale może pozostać nierozpoznane i nieleczone przez lata.

Odnosimy się do zaburzeń psychicznych, używając różnych terminów takich jak zaburzenia emocjonalne, zaburzenia zachowania lub choroby psychiczne. Pod tymi terminami jest rzeczywiście szeroki zakres specyficznych warunków, które różnią się od siebie pod względem ich cech i leczenia. Obejmują one (ale nie są ograniczone do):

• zaburzenia lękowe;
• choroba afektywna dwubiegunowa (czasami nazywana depresją maniakalną);
• zaburzenia zachowania;
• zaburzenia odżywiania;
• zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD);
• zaburzenia psychotyczne.

Definicja

Zdecydowaliśmy się użyć terminu „zaburzenia emocjonalne” w tym artykule, ponieważ jest to termin używany w ustawie o edukacji specjalnej narodu, ustawie o edukacji osób niepełnosprawnych (IDEA).

IDEA definiuje zaburzenia emocjonalne w następujący sposób:

„… Stan wykazujący jedną lub więcej z następujących cech w długim okresie czasu i w znacznym stopniu, który niekorzystnie wpływa na wyniki edukacyjne dziecka:

(A) Niezdolność do nauki, której nie można wyjaśnić czynnikami intelektualnymi, sensorycznymi lub zdrowotnymi.

(B) Niezdolność do budowania lub utrzymywania zadowalających relacji interpersonalnych z rówieśnikami i nauczycielami.

(C) Niewłaściwe rodzaje zachowań lub uczuć w normalnych okolicznościach.

(D) Ogólny wszechobecny nastrój nieszczęścia lub depresji.

(E) Tendencja do wywoływania objawów fizycznych lub lęków związanych z problemami osobistymi lub szkolnymi.”

Jak zdefiniowano w IDEA, zaburzenia emocjonalne obejmują schizofrenię, ale nie dotyczą dzieci niedostosowanych społecznie, chyba że zostanie ustalone, że mają zaburzenia emocjonalne.

Charakterystyka

Jak wynika z definicji IDEA, zaburzenia emocjonalne mogą wpływać na jednostkę w obszarach wykraczających poza emocjonalne. W zależności od konkretnego zaburzenia psychicznego, może to mieć wpływ na fizyczne, społeczne lub poznawcze umiejętności danej osoby.

Choroby psychiczne to schorzenia, które zakłócają myślenie, odczuwanie, nastrój, zdolność do nawiązywania relacji z innymi i codzienne funkcjonowanie. Tak jak cukrzyca jest zaburzeniem trzustki, choroby psychiczne są stanami medycznymi, które często powodują zmniejszenie zdolności radzenia sobie ze zwykłymi wymaganiami życiowymi.

Niektóre cechy i zachowania obserwowane u dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi obejmują:

• Nadpobudliwość (krótki okres koncentracji uwagi, impulsywność);
• Agresja lub zachowanie samookaleczające (występowanie, walka);
• Wycofanie się (brak interakcji społecznej z innymi, nadmierny strach lub niepokój);
• Niedojrzałość (nieodpowiedni płacz, napady złości, słabe umiejętności radzenia sobie); i
• Trudności w nauce (osiągające wyniki poniżej poziomu szkoły).

Dzieci z najpoważniejszymi zaburzeniami emocjonalnymi mogą wykazywać zniekształcone myślenie, nadmierny niepokój, dziwaczne czynności ruchowe i nieprawidłowe wahania nastroju.

Wiele dzieci, które nie mają zaburzeń emocjonalnych, może wykazywać niektóre z tych samych zachowań w różnym czasie podczas ich rozwoju. Jednak gdy dzieci mają zaburzenia emocjonalne, zachowania te utrzymują się przez długi czas. Ich zachowanie sygnalizuje, że nie radzą sobie z otoczeniem lub rówieśnikami.

Przyczyny

Nikt nie zna rzeczywistej przyczyny lub przyczyn zaburzeń emocjonalnych, chociaż kilka czynników – dziedziczność, zaburzenia mózgu, dieta, stres i funkcjonowanie rodziny – zostało zasugerowanych i energicznie zbadanych. Codziennie prowadzi się wiele badań, ale do tej pory naukowcy nie odkryli, że którykolwiek z tych czynników jest bezpośrednią przyczyną problemów behawioralnych lub emocjonalnych.

Według NAMI choroby psychiczne mogą dotyczyć osób w każdym wieku, rasy, religii lub dochodów. Choroby psychiczne nie są wynikiem osobistej słabości, braku charakteru lub złego wychowania. Choroby psychiczne są uleczalne. Większość osób, u których zdiagnozowano poważną chorobę psychiczną, może odczuwać ulgę ze swoich objawów poprzez aktywny udział w indywidualnym planie leczenia.

Spojrzenie na określone zaburzenia emocjonalne

Jak wspomnieliśmy, zaburzenia emocjonalne są powszechnie stosowanym terminem dla wielu różnych zaburzeń psychicznych. Rzućmy okiem na niektóre z nich.

Zaburzenia lękowe

Wszyscy od czasu do czasu odczuwamy lęk, ale dla wielu osób, w tym dzieci, lęk może być nadmierny, uporczywy, pozornie niekontrolowany i przytłaczający. W grę może wchodzić irracjonalny strach przed codziennymi sytuacjami. Ten wysoki poziom lęku jest wyraźnym znakiem ostrzegawczym, że osoba może mieć zaburzenie lękowe.

Termin „zaburzenie lękowe” jest szerokim pojęciem obejmującym kilka różnych niepełnosprawności, które podzielają podstawowy objaw irracjonalnego strachu. Należą do nich takie różne zaburzenia, jak uogólnione zaburzenie lękowe, lęk napadowy, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD), zespół stresu pourazowego (PTSD), lęk społeczny (zwany również fobią społeczną) i fobie specyficzne.

Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Zaburzeń Lękowych , zaburzenia lękowe są najczęstszymi chorobami psychicznymi dotykającymi dzieci i dorosłych. Są również wysoce uleczalne. Niestety, tylko około 36,9% dotkniętych chorobą otrzymuje leczenie.

Zaburzenie dwubiegunowe

Choroba afektywna dwubiegunowa jest poważnym stanem medycznym, który powoduje gwałtowne zmiany nastroju z nadmiernie „wysokiego” i / lub drażliwego na smutne i beznadziejne i odwrotnie, często z okresami normalnego nastroju między nimi. Poważne zmiany w energii i zachowaniu towarzyszą tym zmianom nastroju.

Dla większości osób z chorobą afektywną dwubiegunową te wahania nastroju i związane z nimi objawy mogą z czasem ustabilizować się, stosując podejście łączące leki i leczenie psychospołeczne.

Zaburzenia zachowania

Zaburzenie zachowania odnosi się do grupy problemów behawioralnych i emocjonalnych u młodzieży. Dzieci i młodzież z tym zaburzeniem mają wielkie trudności z przestrzeganiem zasad i zachowaniem w sposób społecznie akceptowalny. Może to obejmować niektóre z następujących zachowań:

• agresja wobec ludzi i zwierząt;
• zniszczenie mienia;
• oszustwo, kłamstwo lub kradzież; lub
• wagary lub inne poważne naruszenia zasad.

Leczenie będzie zależeć od objawów dziecka, wieku i ogólnego stanu zdrowia. Zależy to również od tego, jak poważny jest ten stan. Leczenie może obejmować:

• pomoc dziecku w nauce lepszego rozwiązywania problemów, komunikowania się i radzenia sobie ze stresem, jak również kontrolowania impulsów i gniewu (tzw. terapia poznawczo-behawioralna);
• terapia rodzinna;
• terapia grupami rówieśniczymi (w celu poprawy umiejętności społecznych i interpersonalnych); i
• leki (choć zazwyczaj nie są stosowane w leczeniu zaburzeń zachowania).

Zaburzenia odżywiania

Zaburzenia odżywiania się charakteryzują się ekstremalnymi zachowaniami żywieniowymi – albo zbyt dużymi, albo zbyt małymi – lub uczuciem skrajnego niepokoju lub troski o masę ciała lub kształt. Kobiety są bardziej skłonne do rozwoju zaburzeń odżywiania niż mężczyźni.

Jadłowstręt psychiczny i żarłoczność psychiczna to dwa najczęstsze rodzaje zaburzeń odżywiania. Jadłowstręt psychiczny charakteryzuje się głodem własnym i dramatyczną utratą wagi. Bulimia obejmuje cykl objadania się, a następnie wywołane przez siebie wymioty lub przeczyszczenie. Oba te zaburzenia są potencjalnie zagrażające życiu.

Obżarstwo jest również uważane za zaburzenie odżywiania. Charakteryzuje się jedzeniem nadmiernych ilości jedzenia, a jednocześnie nie jest w stanie kontrolować, ile lub co jest spożywane. W przeciwieństwie do bulimii, ludzie, którzy jedzą nadmiernie, zwykle nie oczyszczają się później przez wymioty lub stosowanie środków przeczyszczających.

Leczenie zaburzeń odżywiania zazwyczaj obejmuje połączenie poradnictwa psychologicznego i żywieniowego, wraz z monitorowaniem medycznym i psychiatrycznym. Leczenie musi uwzględniać objawy zaburzeń odżywiania i konsekwencje medyczne, a także siły psychologiczne, biologiczne, interpersonalne i kulturowe, które przyczyniają się lub utrzymują zaburzenie odżywiania … Wiele osób wykorzystuje zespół terapeutyczny do leczenia wieloaspektowych aspektów zaburzeń odżywiania.

Nerwica natręctw

Często określane jako OCD, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne jest faktycznie uważane za zaburzenie lękowe. OCD charakteryzuje się nawracającymi, niechcianymi myślami (obsesjami) i / lub powtarzającymi się zachowaniami (kompulsje). Powtarzające się zachowania (mycie rąk, liczenie, sprawdzanie lub czyszczenie) są często wykonywane z nadzieją, że zapobiegną obsesyjnym myślom lub sprawią, że odejdą. Wykonywanie tych tak zwanych „rytuałów” zapewnia jednak tylko tymczasową ulgę, a ich niewykonanie znacznie zwiększa niepokój.

Zaburzenia psychotyczne

„Zaburzenia psychotyczne” to kolejny ogólny termin odnoszący się do ciężkich zaburzeń psychicznych, które powodują nieprawidłowe myślenie i postrzeganie. Dwa główne objawy to urojenia i omamy. Urojenia to fałszywe przekonania, takie jak myślenie, że ktoś knuje przeciwko tobie. Halucynacje są fałszywymi spostrzeżeniami, takimi jak słuch, widzenie lub odczuwanie czegoś, czego nie ma. Schizofrenia jest jednym z rodzajów zaburzeń psychotycznych. Leczenie zaburzeń psychotycznych będzie się różnić w zależności od osoby, w zależności od konkretnego zaburzenia. Większość jest leczona kombinacją leków i psychoterapii (rodzaj poradnictwa).