Zaburzenia emocjonalne – depresja i podobne.

Zaburzenia emocjonalne to obszerne pojęcie zawierające przeróżnego rodzaju zakłócenia postępowania, sposobu myślenia oraz nastroju człowieka.

Choroby, zaburzeniaEmocjeRelacje

Czego nie rozumieją DDD?

Rate this post

Dla osób, które dorastały w dysfunkcyjnych rodzinach, życie może być trudne w sposób, którego „inni” ludzie nie rozumieją. Jeśli twój partner dorastał w bardziej przeciętnej lub funkcjonalnej rodzinie, prawdopodobnie nie wie, dlaczego mówisz lub robisz pewne rzeczy.

Jak trudne dzieciństwo wpływa na nasze dorosłe życie?

Oto 12 rzeczy, których ludzie, którzy dorastali w dysfunkcyjnych rodzinach, nie rozumieją, albo mają trudność z zaakceptowaniem. Możesz użyć tego postu jako sposobu na rozpoczęcie dyskusji ze znajomymi lub bliskimi partnerami którzy chcą cię lepiej zrozumieć.

Jak pozbyć się bagażu doświadczeń z dzieciństwa? Poradnik z obszaru rozwoju osobistego, dedykowany osobom pochodzącym z rodzin dysfunkcyjnych.

Uwaga: ten post dotyczy dzieci ze wszystkich rodzajów rodzin dysfunkcyjnych, od chaotycznych rodzin alkoholowych po zamożne i dobrze funkcjonujące emocjonalnie zaniedbane rodziny. Nie każdy punkt rezonuje z każdą osobą, ale jeśli masz za sobą trudne dzieciństwo, dorastanie w rodzinie, w której brakowało ciepła, bezpieczeństwa, niektóre z nich będą z do ciebie przemawiać.



  1. Co jest normalne Jest książka napisana dla dorosłych dzieci alkoholików (i będzie rezonować z dorosłymi dziećmi z każdego rodzaju dysfunkcyjnej rodziny), zatytułowana An Adult Child’s Guide to What’s 'Normal’. Autor przechodzi przez wiele szczegółowych pytań, o których dzieci wychowane w dysfunkcyjnych rodzinach nie mają pojęcia, jak powiedzieć „nie” lub o której godzinie uważa się za późno na wizytę. Kiedy dorastasz w bardzo dysfunkcyjnej rodzinie, nie masz pojęcia, co uważane jest za normalne, odpowiednie itp.
  2. Jak to jest polegać na członkach rodziny? W przypadku dorosłych dzieci z dysfunkcyjnych rodzin (DDD), bardzo dziwnie jest słyszeć, jak inni mówią takie rzeczy, jak: „Naprawdę chcę, żeby moja mama ze mną, kiedy mam problem” lub „Jestem zła, że ​​mój tata nie jest w stanie pomóc w przeprowadzce przez cały dzień”.  Dla osób, które polegają tylko na sobie, a być może również na przyjaciołach / małżonkach, słuchanie o tym, jak rodzice innych osób pomagają w pracach domowych, opiece nad dziećmi, finansach i, co najbardziej niepokojące, zapewniają emocjonalne wsparcie. To nie jest świat DDD, który nauczył się nie oczekiwać żadnego wsparcia, chociaż samodzielnie często może udzielać takiego wsparcia rodzicom.
  3. Jak ludzie traktują swoje dzieci? Dla DDD, które dorastały, były ignorowane, zaniedbywane lub słownie / fizycznie wykorzystywane, posiadanie dzieci może być przerażające. Nie ma możliwości przesadzenia z prawdą, że DDD nie ma automatycznego domyślnego ustawienia, jeśli chodzi o rodzicielstwo. Inni ludzie mogą powiedzieć: „Po prostu myślę, co zrobiłabym to jak  moja mama?” To 180 stopni inaczej niż pomyśli lub zadziała DDD; dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych raczej pomyśli: „Jeśli tak zrobi to moja mama, lepiej zrobię coś przeciwnego”. Wiele kobiet (głównie kobiet, ponieważ w naszej kulturze od kobiet oczekuje się, że z natury będą „dobrym rodzicem”, co jest trudne dla kobiet, które nie miały zdrowego wzoru do naśladowania przez matkę). Często pochłaniają poradniki dla rodziców, mając nadzieję, że poznają, jak rozmawiać i zachowywać się z dziećmi w sposób funkcjonalny, które mimo to co przeżyły dzielnie starają się wychowywać szczęśliwe i zdrowe dzieci.
  4. Jak to jest, gdy rodzice są zaangażowani w życie swoich dzieci? Oglądanie zdjęć w mediach społecznościowych znajomych z własnymi rodzicami i dziećmi, zatytułowanych „Trzy pokolenia!” lub podobnych może być bardzo bolesne. Pomysł pozostawienia dzieci pod opieką rodziców na kilka godzin jest przerażający dla wielu DDD, nawet jeśli w rzeczywistości ich rodzice stali się bardziej stabilni lub spokojniejsi niż wtedy, kiedy ty byłeś dzieckiem. Sam pomysł rodzica, który potencjalnie krzyczy na dziecko lub zaniedbuje go, jest głównym wyzwaniem i obawą przed DDD.
  5. Jak ludzie wybierają karierę? W przypadku niektórych dzieci, które dorastały w chaotycznych rodzinach, z utratą pracy i niestabilnością finansową, żadna osoba dorosła mogła nie mieć czasu, skłonności lub zdolności do wniesienia jakiegokolwiek wkładu w potencjalne możliwości edukacji lub ścieżki kariery dla nastolatka. Zamiast mieć rodziców, którzy starają się rozwijać talenty i mocne strony dziecka, rodzice DDD często walczą o przetrwanie. Nie mają oni sami jasnej ścieżki kariery ani celów finansowych, więc trudno im przekazać jakiekolwiek słowa mądrości, nawet jeśli tego chcą. Często radzą swoim dzieciom, aby dostały pracę zaraz po ukończeniu szkoły średniej, a dorosłe dzieci, szczególnie jeśli były zainteresowane dalszą edukacją, zawsze mogą żałować tej decyzji. Inne dzieci dorastają i zarabiają dużo pieniędzy, ale czują się niespełnione, ponieważ wiedzą w swoich sercach, że ich kariera nie pasuje do ich mocnych stron… wciąż jednak nie są pewni, co byłoby lepszym rozwiązaniem.
  6. Jak wygląda zdrowy, romantyczny związek? Dla osób, które widziały odległe, emocjonalnie zamknięte lub, przeciwnie, histeryczne i pełne przemocy relacje między rodzicami (lub ich partnerami), może być prawie niemożliwe ustalenie, jak powinien wyglądać zdrowy związek lub małżeństwo. Często DDD są uzależnieni od idei romansów i baśniowych zakończeń i odkrywają tajniki randek z telewizji itp. Jednak gdy kończy się etap miesiąca miodowego, DDD często nie są w stanie utrzymać zdrowego związku w obliczu braku ogromnej i przytłaczającej pasji i romantycznego dramatu na wczesnym etapie. Mogą uciekać się do dysfunkcyjnych zachowań, które widzieli w domu, takich jak wycofywanie się wobec  partnerów, słowne nadużycia  lub oszukiwanie, gdyż nie mają innych pomysłów na to, jak się zachować długotrwały związek.
  7. Jakie są odpowiednie granice? W przypadku DDD może być bardzo trudno wiedzieć, jakie są zdrowe granice dla siebie lub wobec innych. Kiedy przyjaciel mówi, że musi kończyć rozmowę, dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych mogą odebrać to jako niechęć wobec nich. Kiedy mąż spóźnia się z pracy, DDD może zacząć przeszukiwać komputer w poszukiwaniu dowodów, że oszukuje. W wielu dysfunkcyjnych rodzinach nie ma prywatności, ani fizycznej, ani emocjonalnej. Rodzice wchodzą do pokoju bez pukania. W późniejszym okresie życia DDD nie ma pojęcia, kiedy należy zachować prywatność.
  8. Jak zarządzasz pieniędzmi? W domach, w których pieniądze zostały przeznaczone na używanie substancji, hazard lub inne dysfunkcyjne zastosowania, rodzice często nie są w stanie płacić czynszu lub rachunków na czas. Dzieci nie dowiadują się, jak zaoszczędzić pieniądze „czarną godzinę”, a nawet na bieżące rachunki. Jako dorośli mogą silnie zmagać się z zarządzaniem własnymi pieniędzmi, a nawet po otrzymaniu pierwszej dobrze płatnej pracy mogą nadal żyć od wypłaty do wypłaty.
  9. Jak wygląda normalny dom? Dzieci z wielu różnych rodzajów dysfunkcyjnych rodzin, takich jak gromadzenie, nadużywanie substancji, lęk społeczny, depresja itp., nigdy nie uczą się, jak utrzymywać dom w czystym i przyjaznym stanie. Rodzice, którzy zmagają się z własnymi poważnymi problemami, często nie mają energii ani chęci dbania o dom, czystość itp.  DDD może albo zostać kompulsywnie czysty i schludny, albo będzie zmagać się z bałaganiarstwem i chaosem we własnych domach. Tak czy inaczej, często potajemnie bardzo martwią się tym, jak ich dom wygląda dla osoby z zewnątrz. Czasami, jeśli mają wystarczającą ilość pieniędzy, polegają na kadrze ekspertów, takich jak dekoratorzy wnętrz, gospodynie domowe i tym podobne, aby utrzymać ich dom „normalny”. Nawet gdy inni ludzie powiedzą im, że ich dom jest piękny,  nie wierzcie w to zbytnio.
  10. Czym jest dbanie o siebie i swoje zdrowie?DDD często boryka się ze zdrowym odżywianiem, ćwiczeniami i ustalaniem priorytetów własnych potrzeb lub zdrowia w jakikolwiek sposób. Nawet gdy mają na to środki, często odkładają na potem wizyty u lekarza itp. Dzieje się tak dlatego, że jeśli te potrzeby są zaniedbywane przez rodziców w dzieciństwie, dziecko nigdy tak naprawdę nie zaczyna myśleć, troszczyć się o te potrzeby nawet w wieku dorosłym. Rodzice DDD mogą być pilni w monitorowaniu zdrowia, higieny i ćwiczeń własnych dzieci, zaniedbując ich w zaskakujący sposób.
  11. Co to jest zdrowe postrzeganie swojego ciała i akceptowaniem swojego wyglądu? Dzieci, które w dzieciństwie były krytykowane, wytykane palcami i wyszydzane przez rodziców czy innych członków rodziny, nie opiekowano się nimi dostatecznie i zaniedbywano, a także wykorzystywano , mają duże trudności z kochaniem siebie, akceptowaniem swojego wyglądu w wieku dorosłym. Może to obejmować również brak pożądania seksualnego. 
  12. Czy mogę komukolwiek powiedzieć o moim dzieciństwie? To kluczowe pytanie trapi dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, którzy chcą zbliżyć się do przyjaciół lub bliskich partnerów. Chcą podzielić się niektórymi rzeczami z tego, co im się przydarzyło, ale w dzieciństwie często otrzymywali instrukcje: „Nie mów nikomu, co się dzieje w tym domu”, bezpośrednio lub pośrednio. Chcą wsparcia emocjonalnego od innych, ale obawiają się, że inni nie zrozumieją lub będą zniesmaczeni lub będą z nich kpili. To sprawia, że DDD jest bardzo samotny i odizolowany, nawet wobec ludzi, którzy naprawdę chcieliby dowiedzieć się więcej i którzy byliby wyrozumiali i współczujący.

Dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych – czego się boją, jak funkcjonują i jak są postrzegane?




Comment here